دست کـریـم، روزی من را زیـاد داد            آبـی طـلـب نـکـردم و دیـدم مُـراد داد
از خالِ هـاشـمیِ لـبـش کـعـبه ساخـتم            ما را حـکـایتِ سـر زلـفـش به باد داد

شکـر خـدا که فـاطـمه در راه بنـدگی            کـار مـرا حـوالـه به خـیـرالـعـبـاد داد
با یا رضـا به حـلـقۀ این در زدم ولی            دیـدم جـواب سـائل خود را جـواد داد

اینـجـا اگـر تـمـام گـداها نـظـر شـدنـد
احـساس می‌کـنـند که محـتاج‌تـر شدند

نـزد کـریـم تـحـفـۀ بـهــتـر مـی‌آورنـد            کاسه گـلاب ناب ز قـمـصر می‌آورند
مهـمـان‌مـان کـنـید بـگـوئـیـم یا جـواد            تا اشک را ز چـشمۀ کـوثر می‌آورند
در کاظمین عریضه نوشتیم دستِ جمع            دیـدیم یـا رضـا ز حـرم در می‌آورنـد
آنـانـکـه آشـنـای هـمـیـن خـانـواده‌انـد            کی رو به سوی خـانۀ دیگر می‌آورند

از سـوی عــرش آمـده دردانـۀ رضـا
مست شـمـیـم فـاطـمه شد خانـۀ رضا

صحرا چقدر صورت لیلا کشیده است            مجنون منم که دیده به دریا کشیده است
توصیف آفتاب هم بکنم باز ناقص است            مثل پدر درست به زهـرا کشیده است
شب تا سحـر دعـای جوادالائمه است            ما را حساب کرده و بالا کـشیده است
میل رسیـدنِ دو سه بوسه به مرقـدش            مشـتاق را به آن سر دنیا کشیده است

هر کس شده هـوایی و دلـدادۀ حـسـین
پـل می‌زنـد ز جاده مشهـد به کاظمین

یک بام دارد و دو هوا، غیر این که نیست            صحن شماست صحن رضا، غیر این که نیست
هـر چـند بـرده نـوکـر تـو آبـروی تـو            من منتسب شدم به شما، غیر این که نیست
از من مگـیـر گـوشـۀ باب الجـواد را            حاجات دنیویِ گدا، غیر این که نیست
امشب اگر کسی درِ این خـانه را زده            دارد هوای کرببلا غیر این که نیست

پـس بـاز هـم بـیـا و جـواب مــرا بـده
پس باز هـم بـیا و بـخـر، کـربـلا بـده